De Balans van Bestaan
Een beeldende en muzikale voorstelling op de catwalk tussen alles of niets
Een catwalk. Het beeld van een mens. Op een lijn. Een streep. Een grens? Door een stad. Door je rekening. Op het eind. Onder de streep. Boven de streep. Meer of minder. Is het meer als het wat waard is, of kan iets meer waard zijn als het minder is? Kaviaar is veel van weinig, een kringloop is met weinig heel veel. Wat is waarde? En waarom is het zo moeilijk om, zoals Franciscus van Assisi deed, alles wat we bezitten te delen met zij die minder hebben?
Het Sluitstuk De Balans van Bestaan sp…
De Balans van Bestaan
Een beeldende en muzikale voorstelling op de catwalk tussen alles of niets
Een catwalk. Het beeld van een mens. Op een lijn. Een streep. Een grens? Door een stad. Door je rekening. Op het eind. Onder de streep. Boven de streep. Meer of minder. Is het meer als het wat waard is, of kan iets meer waard zijn als het minder is? Kaviaar is veel van weinig, een kringloop is met weinig heel veel. Wat is waarde? En waarom is het zo moeilijk om, zoals Franciscus van Assisi deed, alles wat we bezitten te delen met zij die minder hebben?
Het Sluitstuk De Balans van Bestaan speelt zich af bij een prestigieuze modeshow en verzandt in een maatschappelijke arena. Hoe gaan we met elkaar om als de één te veel heeft en de ander te weinig? Een uitkering ambtenaar, de burgemeester, vrouwe armoede en de weldoener ontmoeten elkaar meerdere keren op die lijn. In beeldende scènes wordt op een dynamische en levensechte manier getoond waar het schuurt. Genuanceerd, scherp, meerlaags en meerstemmig.
Dit is het sluitstuk van een langer onderzoek naar ongelijkheid en bestaansonzekerheid in Nederland. Eerder maakte Stormkamer de Salon tussen Weelde en Gebrek over bestaans(on)zekerheid en De ontmoeting tussen Alles of Niets over ongelijkheid in een stad. Stormkamer heeft in verschillende steden in Nederland veel (collectieve) gesprekken gevoerd over dit onderwerp. Al deze input wordt verweven in dit sluitstuk, zonder dat het een einde is. Want de vraag die blijft liggen; hoe kunnen we samenleven als we weten dat er onrechtvaardigheid geschiedt?