Colomn - Harsloërpad

In de regio Arnhem vind je tal van prachtige natuurgebieden en wandelroutes welke in elk seizoen de moeite waard zijn. Je wil het rijk natuurlijk wel het liefst voor je alleen! Daarom werken we samen met De Gelderlander om rustige alternatieven aan te bieden voor de bekende plekken en routes. Bekende Gelderlanders Margot Ribberink (voormalig weervrouw en klimaatdeskundige) en Ap Dijksterhuis (schrijver, spreker, hoogleraar en ondernemer) schreven vanaf februari 2021 elke week een column over een door hen gewandelde wandelroute in de regio Arnhem, het Rijk van Nijmegen en op de Veluwe. Hieronder lees je de column van Ap Dijksterhuis over zijn ervaringen met Rondje Valburg.

Pommetje Horlepiep

Als ik in Valburg voor het oude kerkje sta zie ik donkere stapelwolken in de verte. Ze drijven in mijn richting. Ik ben benieuwd.

Na vijf minuten word ik al bevangen door nostalgie. Ik loop over de Julianastraat, een slingerende landweg met een sloot waarnaast knotwilgen staan. Ik passeer een voortuin met een schitterende treurwilg, oude boerderijen met rieten daken en kippen achter het huis. Als ik een paar honderd meter verder, aan het einde van de Julianastraat, twee keer vlak achter elkaar een Fiat 500 zie staan weet ik het helemaal zeker. Alles is hier net iets lager, iets kleiner en iets knusser dan ik gewend ben. Is er trouwens een verkiezing voor mooiste straat van Nederland?

Op een smal pad dat tussen twee rijen boerderijen doorloopt zie ik de achterkant van de huizen. Nog meer kippen, een paar schapen, een paard, een oude tractor. Ik krijg het gevoel dat ik een eeuw terugga in de tijd; ik wandel door de wereld van Swiebertje en Pommetje Horlepiep. Via de Dorpsstraat bereik ik het Wilhelminahuis, een statig wit pand dat ooit dienst deed als vakantiekolonie van een psychiatrische instelling. Het is mij vaker opgevallen dat psychiatrische klinieken en aanverwante instellingen vaak mooie gebouwen tot hun beschikking hebben. Het heeft iets troostends.

Dan loop ik de Broekstraat in. Had ik al gevraagd of er een verkiezing is voor mooiste straat van Nederland? Er staat een electriciteitshuisje uit lang vervlogen tijden met een bordje waarop staat ‘Provinciale electriciteitswerken.’ Uiteraard staat er ook dat het levensgevaarlijk is vanwege de hoogspanning, maar hier in de Betuwe, waar de wereld knusser is, geloof ik dat niet echt. Levensgevaarlijk? Ja, ergens anders wel, maar hier toch niet? Ik leg mijn hand tegen de muur van het huisje. Er gebeurt niets. Zie je wel.

Dan loop ik verder en even lijkt de idylle weg omdat ik in de richting van de A50 loop. Maar het valt mee; ik hoor het verkeerslawaai, ook de aanblik van de stromen auto’s is niet fijn, maar ik maak er geen deel van uit. Het gedoe vergroot zelfs het contrast met de rustige weg waarover ik loop. Wel komen nu de wolken steeds dichterbij, en al snel voel ik de eerste druppels. Het is echter een lichte bui, regen waarbij mannen op Sicilië langzamer gaan lopen om te laten zien dat het water ze niet deert. Ik begin luidkeels te zingen. Even gaat het harder regenen – ook mannen op Sicilië vinden dit echte regen – en merk dat de neerslag de verkeersgeluiden absorbeert. Ik hoor alleen de regen op de weg en in de sloot naast me.

Na een bocht in de weg heb ik de A50 in mijn rug en de twee kerktorens van Valburg voor me. Ik passeer De Mellard en ga nog verder terug in de tijd. Het landhuis is gebouwd in de 17^de en 18^de eeuw en terwijl ik sta te mijmeren over hoe prettig het voelt om je in een andere tijd te wanen, gebeurt er iets dat door een regisseur verzonnen moet zijn. Er rijdt een paard en wagen in mijn richting.

Ik maak een foto met het landhuis op de achtergrond en als het voertuig me passeert stoppen ze. De oude man op de bok zegt tegen de jongen naast hem: ‘Die meneer maakte een foto. Misschien komen we wel in de krant.’ ‘Dat zou zomaar kunnen,’ antwoord ik.